Skip to content

Stel jezelf eens voor.
Ik ben Mandy van Laar, 30 jaar en vanuit mijn bedrijf Dokter Snuffel geef ik hondentrainingen, verschillende opleidingen en dog assisted interventions. Al toen ik 6 jaar was kreeg ik een eigen hond. Zelf heb ik een autistisch spectrum en mijn broer heeft ADHD. Mijn eerste hond heeft veel verschil gemaakt in mijn leven. Ik begrijp echt wat het is om een band te voelen met een hond en een hond ook echt nodig te hebben.

Kan jij je herinneren hoe je was voor dat je je hond kreeg en hoe je daarin veranderd bent?
Jazeker. Voor de komst van de hond was ik bang en introvert. Ik ondernam weinig zelf en wilde niet veel naar buiten. Toen ik mijn hond kreeg sliep ik beter, hij waakte over mij. Mijn broer heeft ADHD en kwam soms met veel kabaal mijn kamer binnen. Mijn ouders vonden het geen prettig idee als ik een slot op mijn kamer zou zetten. Door de hond bij mij op de kamer te laten slapen kon hij `aanslaan’ als mijn broer op mijn kamer kwam. Mijn ouders werden daar dan wakker van en konden mijn broer dan weer naar zijn kamer brengen. Ik voelde me beschermd en de hond was er ook voor mij.

Mijn eerste hond heeft ervoor gezorgd dat ik geworden ben zoals ik ben.

Wat is dat dan?
Ja haha… Iemand die onwijs goed kan oberveren. Ik heb de kennis over honden al van jongs af aan meegekregen. Ik deed al alles met mijn hond Sponky. Op mijn 10e deed ik al behendigheid wedstrijden. Ik liet hem uit en verzorgde hem. Al mijn vriendinnen wisten dat als ze met mij wilden spelen, dan moesten we eerst langs mijn huis om Sponky uit te laten. Het echt voelen om een hond nodig te hebben is wat veel mensen niet kennen maar ik wel hoop mee te kunnen geven.

Hebben je ouders destijds de hond speciaal aangeschaft voor jou?
Onbewust denk ik wel dat mijn moeder wist dat hij zoveel voor mij kon betekenen. In eerste instantie was hij voor mijn moeder maar Sponky en ik werden een hecht team. En ik denk dat mijn moeder het onderliggend ergens toch wel wist….

Rond mijn 12e gingen mijn ouders scheiden. Mijn moeder ging ergens anders wonen en ik bleef bij mijn vader. Sponky bleef bij mij. Mijn vader zei; Sponky kiest voor jou. Jij moet hem wel verzorgen, als dat niet goed gaat moet hij toch met je moeder mee. Ik voelde de verantwoordelijkheid en vond dat best gek, maar ook heel leuk! Met Sponky ging ik naar buiten, ik werd er opener van. Sponky ging echt overal mee naar toe.

Wanneer wist je dat je iets met honden wilde gaan doen?
Op de Havo kreeg ik pfeiffer. Ik ben toen heel lang ziek geweest. Doordat ik zoveel had gemist moest ik veel over doen en ben ik naar de VMBO gegaan. Dat was `piece of cake’. Tijdens die opleiding bezocht ik met mijn vader het Groeners college Barneveld. Het was heel snel duidelijk dat ik daar heen wilde. Die opleiding is met allerlei dieren en daar heb ik Diermanagement gedaan.

Toen ik 16 was werd ik intern instructeur bij HSVA.

Heb je je altijd op het trainen van honden gericht?
Door de komst van mijn pup Jupiler ben ik destijds doorgegaan met leren over honden. Jupiler was pittig om op te voeden en daarom ben ik mij daarin gaan verdiepen.

Wanneer ben je met je honden gaan samenwerken?
Met mijn tweede hond Jills ben ik in mijn wijk gaan kijken bij een centrum voor mensen met schizofrenie. Het was een open dag en ik was nieuwsgierig. Tijdens de kennismaking vertelde ik dat ik 2 honden had. Een bewoner vroeg of hij mee mocht wandelen. Dat is nu ongeveer 9 jaar geleden.

Tot de dag van vandaag loop ik nog steeds met dezelfde man elke week een rondje. Er zijn er ondertussen ook een paar bewoners bijgekomen.

Dit was het omslagpunt. Vanaf dat moment kwam ik erachter dat ik met mijn honden meer kon doen dan alleen trainen. Dat ik van nature al heel goed de combinatie kon maken van het begeleiden van mensen (met een beperking) en honden. Ik had het nooit eerder op die manier bekeken. Maar toen dacht ik; dit is mijn kracht, dit kan ik. Ik weet écht wat een familie voelt als je een familielid hebt met een uitdaging zoals ADHD en dat is heel wat anders dan iemand die zegt dat hij dat weet.

Rond die tijd kwam ik iemand bij de hondenschool tegen met een gehandicapt kindje en een hond met problemen. Dit gezin heb ik goed kunnen helpen door zowel de hond als het kind samen te begeleiden. Ik heb ze praktische tips gegeven en laten zien wat ze anders konden doen. Het gezin was daar zo tevreden en vonden dat ik het zo leuk deed, dat ze mij hebben geïntroduceerd op de dagbesteding van hun kind. Op die manier kreeg ik mijn eerste `echte’ baantje bij Amerpoort. Samen met een fysiotherapeut ben ik gaan uitzoeken hoe we de kinderen precies konden gaan helpen met mijn hond. In het begin een paar uurtjes per week tot de aanschaf van meer honden en fulltime aan de slag. En nu heb ik 15 teams aan het werk vanuit Dokter Snuffel.

Wat zijn nu de momenten dat de hond echt een toegevoegde waarde heeft tijdens je werk?
Mijn honden zijn heel strak getraind en kunnen veel trucjes dat ik kan gebruiken tijdens de therapie. Mijn doelgroep zijn mensen die (meervoudig) beperkt zijn, bijvoorbeeld het syndroom van down hebben en niet kunnen praten. Ik ben heel erg van het observeren. Zo heb ik bijvoorbeeld samen met een therapeut een meisje van 16 leren eten. Dat had ze nog nooit zelfstandig gedaan. Ik heb mijn hond Lizzy een lepel leren vasthouden en zij ging dat meisje `voeren’. Ik heb tot in detail getraind hoe Lizzy het `voeren’ kon overnemen. Het werd een spel tussen dat meisje en Lizzy die elkaar eten gingen geven. Het enige dat het meisje nog maar hoefde te ontdekken was dat ze de lepel zo kon draaien dat deze in haar mond kwam. Zo werd ze `beloond’ door haar eigen eten. Dat had ze voor die tijd nog nooit begrepen.

Wat is het verschil tussen een hond die het aanleert of een mens?
Ik ben ervan overtuigd dat als iemand het anders had aangepakt ze het ook had kunnen leren. De hond is maar een `hulpmiddel’. Dus misschien was het met een ander hulpmiddel ook gelukt. Alleen het voordeel van het samenwerken met een hond is dat het makkelijker en toegankelijker wordt door de oordeelloosheid van een hond en het feit dat hij niet praat. Je wordt een soort empathisch door het vrijkomen van hormonen in de omgang met de hond en dat is iets dat je als mens niet nabootst. Maar het heeft ook met mezelf te maken. Mijn persoonlijke kracht zit in het feit dat ik door mijn autistische spectrum ik heel voorspelbeer en stapsgewijs werk. Mijn hond en ik zijn samen heel voorspelbaar.

Breng je ook nieuwe ideeën door met je hond samen te werken met therapeuten?
Ik werk veel samen met therapeuten want anders zou ik het ook geen therapie mogen noemen. Dus ik heb ze zeker nodig, ook hun ideeën. Ik zie dat therapeuten soms ook dingen missen. Therapeuten ervaren het vaak als een frisse blik en schone lei als ik binnenkom met mijn honden. Zo werd ik een keer bij een meisje betrokken die het heel vervelend vond als mensen aan haar zaten maar `moest’ leren tandenpoetsen. Ik liep met Lizzy bij dat meisje naar binnen en Lizzy ging op een afstandje stil staan. Ik zag aan mijn hond dat het meisje een behoorlijk grote persoonlijke ruimte had. Mijn hond `checkte perfect in’ bij dat meisje. Ik ben toen ook stil gaan staan en wachtte tot het meisje interactie naar mij gaf. Toen ben ik pas naar haar toe gegaan. En direct had ik een klik. Dat was zó bizar! Ik kon alles met haar doen vanaf dat moment. Ik mocht haar haren kammen, tandenpoetsen, alles…. Dan denk ik; ik doe niks bijzonders maar ik heb een helicopterview mijn hond laat dingen zien die ik kan terugkoppelen.

Wat kunnen wij leren van honden?
Als we naar honden kijken kunnen wij weer terug naar onze basis. Dat vind ik het allermooiste van honden. Eigenlijk zijn zij hetzelfde als wij. We zijn allebei diersoorten. Die basis gaat over ruimte, jezelf zijn, hoe je een ander erkent (erkennen door 2 kanten), pure communicatie (lichaamstaal, geur en dingen die wij ook hebben maar vergeten), verandering in de hormoonhuishouding en hiërarchie (welke plek je hebt in het systeem, de rolverdeling). Dat zijn de dingen waar ik mee werk. Op die manier vogel ik eerst al alles uit voor ik überhaupt zeg wat iemand `moet’ doen.

Wat vind jij een uitdaging?
Wat ik lastig vind zijn mensen die zich niet aan (ongeschreven) regels houden. Ik heb heel veel moeite met anderen die dingen niet zien. Ik heb autisme en een hyper focus die ik zie vaak dingen nog sneller dan andere mensen. Bijvoorbeeld als er bij een hond één oor naar achter gaat zie ik het daar al misgaan. Door al die signalen weet ik al wat er fout kan gaan. Ik riep altijd; dat zie je toch?! Ik ben erachter gekomen dat andere mensen het nooit zo zien als dat ik het zie. Ik heb moeten leren om het vanuit een ander perspectief te kunnen bekijken. Ik heb dat mezelf heel erg moeten aanleren.

Wat vind jij belangrijk om te delen met anderen als het gaat om samenwerken met honden?
Ik hoop bij te dragen in de kennis over de verschillende testen die ingevoerd gaat worden om de baas en hond als team goed te keuren om samen te (gaan) werken. Ik wil ook graag dat mensen ook beseffen waarom deze tests zo belangrijk zijn. Het is belangrijk dat we mensen dit goed kunnen gaan uitleggen welke skills een hond eigenlijk sowieso moet hebben om aan de slag te kunnen in dit vak. Ik zie nu nog vaak honden die niet altijd geschikt zijn om aan de slag te gaan maar toch worden ingezet doordat de baas er zo goed mee weet om te gaan. Dan valt het wat minder op voor de omgeving dat de hond eigenlijk zelf niet heel geschikt is.  Ik denk dat er nog een stukje kennis over welzijn van de hond mist en er meer kennis over gedeeld moet worden. Bijvoorbeeld een hond die van (nature) geen contact wil zoeken met andere mensen en toch betrokken wordt bij coach activiteiten.

Kan het nieuwe platform een rol spelen in dit proces?
Jazeker. We moeten heel transparant zijn in onze werkwijze. Er moet eerst veel informatie komen over de inhoud van de tests ter inzage zodat mensen zich goed kunnen inlezen. Er kunnen oproepen op geplaatst worden in de zoektocht naar mensen die ons willen helpen. Het gaat erom dat mensen geholpen worden om keuzes te kunnen maken waarom je wel of niet iets met je hond gaat doen. Tot slot ga ik mensen zoeken en hun opleiden om tests te kunnen afnemen. Als je hond dan door ons is getest dan wordt dat ook zichtbaar gemaakt en daar kan het platform ook voor gebruikt worden.

Ik geloof erin dat we van elkaar kunnen leren als er veel professionals hun krachten gaan bundelen en goed zichtbaar worden. Wat een groot voordeel gaat zijn van het platform is dat professionals meer met elkaar gaan praten. Dat ze elkaar gaan zien en elkaar kunnen opzoeken. Ik weet zeker dat er heel veel toffe mensen zijn met heel veel kennis die ik überhaupt nog nooit heb gesproken, dat is zonde!

Laatste vraag; wat zouden jouw honden over jou zeggen?
Dat ik echt een flinke autist ben zeg maar hahaha.

En als ik nu de honden zou interviewen?
Tess zou zeggen: god zij dank ben ik hier, anders had ik mijn hele leven in een kennel gezeten. Maar je mag soms best wat losser zijn, dat ben ik ook…

Tucker: Ik ben blij dat je mij niet ingezet voor het vak want dat wil ik niet en mijn leven prima als ik lekker door de bossen kan blijven lopen. Af en toe een dansje doen vind ik oké.

Jupiler zegt net als ik: houd je verdikkie nou toch eens een keer aan de regels haha. Die is precies zoals ik ben.

Wicky is natuurlijk nog jong maar die is er helemaal voor mij. Zij is compleet op mij gefocust en zegt nu: jij bent het helemaal!!

 

dokter snuffel
Back To Top