Wij komen als werker met ons dier vaak bijzondere mensen tegen. We maken veel mooie en ontroerende momenten mee. En soms is het niet uit te leggen aan anderen waar dat dan precies in zit. Is het dat ene moment dat de blik van je dier de blik van je deelnemers `vangt’? Is het dan ene moment dat je je deelnemer helemaal ziet ontspannen? Is het dat jij als werker je deelnemer ziet groeien in zelfvertrouwen waar je bij staat? En waar zit dat dan in? Probeer daar maar eens woorden aan te geven….
[ihc-hide-content ihc_mb_type=”show” ihc_mb_who=”3,5,6″ ihc_mb_template=”1″ ]
Op dit moment begeleid ik vanuit de jeugdwet twee meiden die kampen met anorexia. Heftig. Beide hebben ze naast mijn begeleiding nog andere hulp. De ene binnen de `reguliere GGZ’ via een kliniek waar ze expert zijn op het gebied van eetstoornissen en de ander volgt Past Reality Integration, kortweg PRI genoemd. Wat een verschil is dat in aanpak! Als dag en nacht staan beide methodes tegenover elkaar. Bij de `reguliere’ aanpak wordt er heel veel gesproken over eten, aankomen en wat er allemaal moet en niet mag. De behandeling vindt met name online plaats, zowel individueel als voor ouders. Er is een dwangmachtiging afgegeven door de rechter dat bepaalt dat de dame in kwestie (15 jaar) dwang voeding mag krijgen. Elke week staan er talloze afspraken op de agenda en zijn er verschillende overleggen met het Jeugd- en gezinsteam, de kliniek en tot december ook met andere instellingen als ze weer eens was opgenomen op een crisiplek omdat men vreesde voor haar leven. Deze opnames zijn zowel bij het meisje zelf als bij ouders niet in de koude kleren gaan zitten. Wellicht is daar een (nieuw) trauma gelegd. Zo mocht ze bijvoorbeeld niet van haar kamer af, mocht geen contact hebben met andere mensen daar op de afdeling en werd alleen opgehaald als ze (gedwongen) moest eten.
Bij PRI wordt er uitgegaan van een onderliggend probleem dat het eetgedrag beïnvloed. En dat wordt aangepakt. Dit gebeurt wekelijks live doormiddel van bepaalde gesprekken in de praktijk van de desbetreffende hulpverlener. Er is geen sprake van dwang. Op geen enkele manier. De hulpverlener is 24/7 te appen op het moment dat het echt nodig is voor het meisje. Ze reageren zodra ze kunnen. Moeilijke momenten staan ze er. En… het gaat niet (direct) over eten. Er wordt een bepaalde verantwoordelijkheid aan het meisje zelf gegeven. Er wordt gewerkt aan het kleine beetje vermogen en de wil van het meisje om te blijven leven. En te gaan eten….
Rondom anorexia heerst veel angst. Natuurlijk. Dat is ook wel erg logisch omdat er serieus ook mensen aan overlijden. En de eerste vraag die nu in je op kan komen is; is anorexia wel jouw expertise? Als ik nu `nee’ zeg, kan mijn begeleiding dan kwaad? Mijn mening is van niet. Mits mijn rol helder is, mijn hond geschikt is én ik zeker weet dat ik andere hulpverlening niet in de weg zit.
Mijn rol vind ik in beide gevallen heel helder. Ik ben zelf jeugd- en gezinsprofessional en ik geef ondersteuning met mijn psychosociaal hulphonden. Tijdens mijn ondersteuning werk ik samen met mijn hond aan het zelfbeeld, zelfvertrouwen, weerbaarheid van de dames. Het gaat niet over eten. Ik `bemoei’ mij niet inhoudelijk met de behandeling. Wel kunnen ouders eventueel ook bij mij terecht voor ondersteuning en kan ik de training ook `gebruiken’ om ouders weer in hun kracht te zetten in hun ouderrol.
Beide moeders zijn enthousiast en zagen even een uur lang een dochter die niet bezig was met de anorexia. Wat een fantastisch werk hebben we toch. En om de cirkel helemaal rond te maken heb ik beide moeders gevraagd of ze behoefte hadden aan contact met elkaar. Als ervaringsdeskundige/lotgenoten.
[/ihc-hide-content]
