Hallo allemaal,
ik ben Sabine, bijna 44, woon samen met mijn vriend in Amersfoort samen met mijn poes Sofie en Goldendoodle Guus. Ik werk dit jaar al weer 25 jaar in de gehandicaptenzorg. Ik ben activiteiten begeleider en werk met de senioren doelgroep. Cliënten die naast hun verstandelijk- en/of lichamelijke beperking ouder worden en achteruit gaan. Ik werk 3 van de 4 dagen in een gebouwtje met maar 1 groep cliënten waardoor het voor Guus overzichtelijk is i.p.v. een gebouw met meerdere groepen.
Guus kwam ruim drie jaar geleden in mijn leven toen tijdens een training via mijn werk “sterk in werk” mijn lang gekoesterde wens weer boven kwam. Namelijk mijn werk combineren met mijn hobby dieren. Na gesprekken met collega’s op de woningen waar ik hun cliënten van heb (allergieën, angst, interesse) en een teammanager die het nut er nog niet van in zag om dat in huis te hebben (ga maar voor jezelf beginnen dan huren wij je wel in), kwam er groen licht. Vooral de collega’s reageerden enthousiast. Guus gaat van pups af aan drie dagen met mij mee. In eerste instantie om te wennen aan alle geluiden en prikkels en ook om te zien hoe de cliënten de aanwezigheid van Guus ervaarden. Na een jaar ben ik gestart met de opleiding DAI ( Dog Assisted Interventions) bij dokter Snuffel en deze ondertussen afgerond.
Guus zijn rol is voornamelijk zijn aanwezigheid met elke dag een korte interventie zoals mee wandelen, een snuffelspel, spelen met een bal. Omdat Guus prikkelgevoelig bleek te zijn is dit voor hem ook genoeg omdat hij ondanks dat hij goed zijn rust pakt toch een hoop prikkels opdoet die hij soms moeilijk kan loslaten.
Guus is een super meerwaarde in mijn werk. Niet alleen voor de gezelligheid maar ook omdat cliënten oprecht blij zijn om Guus te zien, herinneringen hebben aan vroeger( thuis een hond), oprecht dol zijn op honden, de angst die er eerst was verdwenen is( althans voor Guus), een ondersteuning is om cliënten uit te lokken tot beweging, het prikkelen van instinctieve reacties op een dier zoals aaien terwijl iemand dement is of een laag ontwikkelingsniveau heeft.
Maar ook reacties zoals “hee goedemorgen Guus”, “wat doet Guus nou” ( Guus ligt languit op zijn rug te snurken), dikke pret als Guus mee doet met neusbal of een knuffel komt brengen. De trots als Guus naast de rolstoel loopt en diegene de riem mag vasthouden want dat is een super belangrijke taak en geeft zelfvertrouwen.
Daarnaast heeft hij ook echt een klik met cliënt Rob. Zodra zij elkaar zien wordt er even geknuffeld, Rob bloeit zichtbaar op van zijn interacties met Guus en als Guus een keer niet komt omdat ik vrij ben zegt hij de dag daarna ook dat hij ons gemist heeft. Guus noemt hij zijn vriendje. Het geeft mij een warm gevoel als ik die twee samen zie en zie wat dat doet met Rob. Ik heb een prachtige baan want werken met mensen met een beperking is geweldig. Je mag een bijdrage leveren aan hun leven waarin jij een rol speelt, je leert genieten van de kleine dingen en je krijgt er zoveel liefde voor terug. Guus maakt het werken nog een beetje mooier.
Ik onderscheid mij zelf omdat ik Guus in mijn werk heb geïntegreerd. Ik kom dus niet bij anderen, alhoewel ik voor corona wel wat individuele interacties had binnen het terrein. Voor Guus is dit zijn tweede thuis, hij voelt zich veilig en prettig. Het actieve deel van Guus op een dag is maar een klein aspect binnen de dag juist omdat hij de hele dag aanwezig is en dus veel prikkels krijgt. Maar dat maakt het niet minder waardevol. Ook als hij gewoon rondloopt, even komt kijken wat er gebeurd, is enorm waardevol. Guus voelt voor hun als een huisdier en vriend met een + achter zijn naam.
Voor mijn werkveld zijn dieren zo belangrijk. Naast het feit dat velen wellicht vroeger zijn opgegroeid met dieren, zijn dieren puur en zonder oordeel. Het is goed om af te stappen van de regels van vroeger maar juist te leren waarom een dier zo belangrijk is in het leven van cliënten. Gelukkig hebben steeds meer woningen een kat of ander klein huisdier. Deze dieren geven vaak letterlijk warmte en liefde zonder te kijken of je haar wel goed zit.
Dieren krijgen vaak iets voor elkaar wat jou als begeleider niet lukt. In mijn geval komen ze niet zo zeer voor mij ( nou oké een beetje dan) naar de dagbesteding maar voor Guus. Wel vind ik het belangrijk dat dierenwelzijn een grote rol moet spelen omdat een dier niet voor zichzelf kan opkomen en dus wel beschermt moet worden. Vindt een dier het leuk, kan het voldoende rust krijgen, de verantwoording voor het zorgen voor het dier als het op een woning woont. Guus kan zich ten alle tijden terug trekken en ik help hem als het te druk voor hem wordt. Als dat goed gemanaged kan worden dan is een dier binnen de gehandicaptenzorg echt de toekomst.
Liefs Guus en Sabine
